مركز پژوهش های مجلس بررسی كرد
توسعه کریدورهای ترانزیتی لزوم سرمایه گذاری در راه بهینه و مطمئن
به گزارش تولیدو معاونت مطالعات زیر بنایی مرکز پژوهش های مجلس شورای اسلامی طی گزارشی به بررسی توسعه کریدورهای ترانزیتی و لزوم سرمایه گذاری در راه بهینه و مطمئن پرداخت.
به گزارش تولیدو به نقل از ایسنا، به نقل از مرکز پژوهش های مجلس شورای اسلامی در این گزارش بیان شده: جغرافیای ایران و موقعیت ژئوپلیتیکی آن، اهمیت ویژه ای به کشور به لحاظ ترانزیت بار در اقتصاد جهانی بخشیده است. شبکه های ارتباطی ریلی، جاده ای و هوایی ایران، پتانسیل های پرارزش و یک فرصت استثنایی و بی نظیر اقتصادی و تجاری برای کشور محسوب می شوند. به رغم قرارگیری ایران در مسیرهای ترانزیتی مختلف همچون کریدور شمال-جنوب (NOSTRAC)، کریدور اقتصادی چین-آسیای میانه-آسیای غربی، کریدورهای حمل ونقلی تعریف شده میان کشورهای عضو سازمان همکاری اقتصادی (اکو) مانند کریدور اسلام آباد-تهران-استانبول (ITI)، و کریدور ایران-عراق-سوریه، توجه لازم و کافی به این ظرفیت فوق العاده نشده است.
در این گزارش تصریح شده: عدم توجه لازم به ظرفیت ترانزیتی ایران در حالی است که این مورد علاوه بر درآمدزایی و نقش مهم در اقتصاد کشور، می تواند ارزش راهبردی برای کشور داشته باشد چونکه باعث گسترش و تقویت دیپلماسی اقتصادی ایران در میان کشورهای جهان و در نتیجه وابستگی بیشتر کشورهای دنیا به همکاری اقتصادی با ایران خواهد شد و کاهش تحریم پذیری اقتصاد ایران را به همراه خواهد داشت. به موازات عدم برنامه ریزی برای فعال سازی این ظرفیت فوق العاده در کشور، شاهد فعالیت و سرمایه گذاری سنگین رقبای منطقه ای و فعال شدن کریدورهای موازی ایران (مانند: ۱. ایجاد مسیر ترانزیتی با اتصال بندر ترکمن باشی در ترکمنستان به بندر باکو در آذربایجان از راه ایجاد خط کشتیرانی در عرض دریای خزر؛ ۲. توافقنامه لاجورد و اتصال کشورهای افغانستان، ترکمنستان، آذربایجان، گرجستان و ترکیه ؛ ۳. اتصال ریلی باکو - تفلیس - قارص ؛ ۴. سرمایه گذاری گسترده چین ذیل ابتکار کمربند و راه در کریدور اقتصادی چین-پاکستان (CPEC)، ۵. برنامه ریزی ترکیه برای تبدیل شدن به هاب ترانزیتی و نقش کمرنگ ایران در آن) هستیم که تهدیدی جدی برای مزیت های نسبی ایران بشمار می رود. با این توصیف، اگر کریدورهای ترانزیتی منطقه ای و جهانی را به مثابه یک میدان نفتی مشترک میان کشورها بدانیم، میتوان اظهار داشت که کشورهای همسایه و منطقه با ایجاد و فعال سازی کریدورهای دیگر، درحال بهره برداری از این فرصت و ربودن سهم ایران از این میدان نفتی مشترک هستند.
در این گزارش آمده: خوشبختانه مسؤلان کشور به دلایلی مانند تشدید تحریم های نفتی و وقوع بحران ارزی در این سال ها، لزوم بهره گیری از ظرفیت های ربوده شده ترانزیتی کشور بعنوان راهبردی برای ایجاد درآمدهای کلان ارزی و خنثی سازی تحریم های ظالمانه را بیشتر از پیش درک کرده اند و پیشبینی می شود که میزان توجه به این مورد در آینده و بویژه در دولت سیزدهم هم افزایش یابد. در این شرایط، سؤال بسیار مهمی که پیش می آید این است که ایران با سرمایه گذاری در توسعه کدام بخش از کریدورهای ترانزیتی خود و در کدام زمینه (اعم از سخت افزاری و نرم افزاری)، می تواند در رقابت با کریدورهای رقیب، سهم بیشتری از بازار ترانزیت منطقه را به خود اختصاص دهد و درآمد بیشتری به دست آورد؟
در این گزارش ذکر شده: به بیان دیگر، آیا برنامه توسعه فعلی به لحاظ سوددهی، در راه بهینه و مطمئنی صورت می گیرد؟ اهمیت این موضوع، در اختصاص بودجه های سالیانه به طرح ها و پروژه های حمل و نقلی و بخصوص در جذب سرمایه های خارجی و قراردادهایی که در آینده امکان دارد منعقد شود، دو چندان می شود. به صورت مثال، در جهت عملیاتی شدن تفاهمنامه ۲۵ ساله ایران و چین، چه گزینه هایی از سوی ایران در بخش توسعه ترانزیتی بر روی میز قرار خواهد گرفت؟ آیا میتوان بدون برخورداری از یک نقشه راه یا برنامه ملی، از ظرفیت چنین تفاهمنامه هایی استفاده بهینه نمود؟ در جهت پاسخ به این سوال کلان، باید به پرسش های گوناگونی پاسخ داد. در این گزارش، به بررسی یکی از ابعاد مبحث پرداخته شده است.
متن کامل این گزارش را اینجا بخوانید.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب